Αγαπητοί «συνάδελφοι» γονείς και καθηγητές…
Η κατάσταση που βιώνουμε όλοι αυτόν τον καιρό, είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αν υπό «φυσιολογικές συνθήκες» ήταν δύσκολο να διαχειριστούμε τα παιδιά και τον εαυτό μας ενόψει εξετάσεων, τώρα δυσκολεύει περισσότερο. Παρόλα αυτά, η δυσκολία δεν σταματά το νοιάξιμο και την αγάπη μας γι’ αυτά, ούτε την πρόθεσή μας να τα στηρίξουμε και να τα ανακουφίσουμε. Κι αυτό σημαίνει δουλειά πρώτα με τον εαυτό μας.
Δεν διδάσκω με τα λόγια μου αλλά με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ μου, έλεγαν οι Αρχαίοι μας και αυτό το διάστημα καλούμαστε όσο ποτέ να ακολουθήσουμε τη Συμβουλή τους.
Τα παιδιά πάντα κοιτούν τα χνάρια των ποδιών μας και το σημείο που είναι στραμμένο το βλέμμα μας. Σιωπηλά ρωτούν: Τι βλέπεις μπροστά; Τι πιστεύεις πως συμβαίνει; Τι θα γίνει;…κι όσο κι αν φαίνεται πως δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα λόγια μας, η Πίστη και η Οπτική μας αποτελούν ισχυρά πρότυπα μίμησης.
Αναγνωρίζω όσο δεν παίρνει τη δυσκολία που περιέχει η διαχείριση αυτής της κατάστασης και την «ευθύνη» που φοράμε πάνω μας ως γονείς και εκπαιδευτικοί, ωστόσο υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως: Αυτή είναι η κατάσταση είτε το θέλω είτε όχι, και θα χρειαστεί να ανταποκριθώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Κι ο καλύτερος τρόπος φυσικά, είναι η Δράση και όχι η Αντίδραση. Επειδή όταν αντιδρώ σε μια κατάσταση, αυτή ελέγχει το συναίσθημά μου, άρα και τη συμπεριφορά και τα αποτελέσματά μου.
Ας μη γελιόμαστε, το άγχος και η ανασφάλεια η δική μας είναι το πρώτο που αντιλαμβάνονται τα παιδιά μας, όσο και να προσπαθούμε να το κρύψουμε ή να μην το εκφράσουμε.
Επιτακτική λοιπόν η ανάγκη, να διαχειριστούμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας και όχι μόνο την κατάσταση έξω μας.
Το θέμα είναι ΠΩΣ να το κάνουμε… Και σ’ αυτό θα ήθελα να συμβάλλω μ’ αυτή μου την επιστολή, προσφέροντας κάποιες «συμβουλές» που όλοι βέβαια τις έχουμε υπόψη, απλά καμιά φορά χρειάζεται να τις επαναφέρουμε στην αντίληψή μας.
– Το πρώτο που θα χρειαστεί να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση έτσι όπως είναι και να μην προτρέχουμε σε συμπεράσματα καταστροφής.
«Τίποτα δεν είναι καλό ή κακό, μέχρι η σκέψη μας να το ορίσει ως τέτοιο».
Μερικές φορές, κάποια άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας, μας βάζουν σε ένα μονοπάτι που οδηγεί στα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή μας.
Σίγουρα λοιπόν, υπάρχει κάτι καλό που θα βγει από όλο αυτό και σύντομα θα το ανακαλύψουμε.
Ως τότε, η ζωή συνεχίζεται και ποτέ δεν μπαίνει σε παύση. Κάτι σημαντικό υπάρχει σ’ αυτό που ζούμε τώρα, που θα μας οδηγήσει στο αύριο.
– Το δεύτερο και σημαντικό είναι να αναπτύξουμε συμπεριφορές που οδηγούν προς το αποτέλεσμα που πραγματικά θέλουμε.
Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να κατευθύνω τα παιδιά μου προς τη δράση, λέγοντας: – Κάτσε διάβασε. Φτιάξε το δωμάτιό σου. Βάλε πρόγραμμα…κτλ. κτλ. Συμβουλές, που έχουν όλη την καλή μου πρόθεση…ωστόσο το άκουσμα και η αίσθηση που δημιουργούν, κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι.
Ξέρεις…όταν μπεις στα αυτιά του άλλου, ακούγονται διαφορετικά τα λόγια σου. Εσύ ξέρεις πώς τα λες αλλά δεν τα ακούει απαραίτητα έτσι κι ο άλλος, ειδικά ένα παιδί…
Θα μου πεις πάλι: Μα, να μη μιλάω; Τι γονιός είμαι αν δεν συμβουλεύω;
Και θα συμφωνήσω απόλυτα. Με τη διαφορά πως κάθε τι που λέω, να προβλέπω και το αποτέλεσμα που θα δημιουργήσουν τα λόγια μου. Κι όχι απλά για να τα πω…
Κι ένα παιδί, για να δουλέψει και να βάλει δράση ως προς το μέλλον και τα όνειρά του, χρειάζεται το κατάλληλο περιβάλλον και πάνω απ’ όλα και το κατάλληλο Συναίσθημα για να το κάνει.
– Χρειάζεται Ηρεμία, Ενδυνάμωση, Στήριξη, Κίνητρο, Επιβράβευση, Καθοδήγηση, Παράδειγμα!
Αυτό είναι το γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει μέσα του Αξίες όπως:
– Εστίαση, Επιμονή, Θάρρος, Πειθαρχία, Αυτοπεποίθηση, Πίστη και Αποτελεσματικότητα!
Γι’ αυτό, ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε, να «μπούμε στα παπούτσια» τους για λίγο και να κατανοήσουμε το τι βιώνουν και νιώθουν μ’ αυτή την κατάσταση, τα αγαπημένα μας πλάσματα.
Ας θυμηθούμε (κι ας έχουν περάσει χρόνια…) το πώς αισθανόμασταν εμείς όταν είμασταν στη θέση τους.
Ας τους μιλήσουμε με λόγια κατανόησης και σιγουριάς ως προς αυτά. Αν εμείς δεν είμαστε σίγουροι για τις ικανότητες και τη δυναμική τους, πώς να πιστέψουν εκείνα σ’ αυτό;
Πολλές φορές, ένα απλό «Σε καταλαβαίνω και πιστεύω σε σένα», είναι αρκετό για να ξεκλειδώσει τη Δύναμη και τη Δημιουργικότητά τους!
Ας μην τους υπενθυμίζουμε τα λάθη και τις αποτυχίες τους αλλά τη Δυναμική τους να προχωρούν και να τα καταφέρνουν. Άλλωστε (νόμος μεγάλος…) όπου εστιάζεσαι, αυτό ενδυναμώνεις!
Και φυσικά, ο καλύτερος τρόπος (και ο πλέον αποτελεσματικός) για να τα ωθήσουμε προς τη Δράση είναι το ΚΙΝΗΤΡΟ!
Είναι πολύ καλύτερο να πεις: «Σκέψου πώς θα είσαι όταν πετύχεις το στόχο σου», παρά «Θα αποτύχεις στον στόχο σου αν δεν διαβάσεις».
Πολλές φορές, οι ίδιες μας οι σκέψεις μας οδηγούν σε μελλοντικά σενάρια που περιέχουν κίνδυνο, καταστροφή και πόνο. Κι αυτό μας δημιουργεί ανασφάλεια και φόβο, αποδυναμώνοντας τη Δράση μας και ακινητοποιώντας την ενέργειά μας. Ενώ θέλουμε το καλύτερο, δεν πιστεύουμε σ’ αυτό…Συγκρούσεις.
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό που συμβαίνει μέσα μας (και φυσικά το ίδιο και στα παιδιά μας) ας δουλέψουμε έξυπνα και δημιουργικά. Αντί να τους δείχνουμε μπροστά ένα αμφίβολο μέλλον δημιουργώντας και ανακυκλώνοντας την ανασφάλεια και το φόβο, ας τους υπενθυμίσουμε τις Πιθανότητες Επιτυχίας που πάντα υπάρχουν, εστιάζοντας την προσοχή και την ενέργειά τους σ’ αυτές.
Και φυσικά να εμπιστευτούμε το ΜΕΓΑΛΕΙΟ που διαθέτει κάθε παιδί μέσα του, στο να προχωρά, να κινείται, να ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ!
Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε ΚΑΛΑ και σύντομα θα επιστρέψουμε στην «κανονικότητά» μας, πιο σοφοί, πιο σίγουροι και πιο δυνατοί από ποτέ!
Κι ας μην ξεχνάμε πως η Ζωή είναι ΚΑΙ το ταξίδι ΚΑΙ ο προορισμός. Ας απολαύσουμε και τα δύο!
Εύχομαι σε όλους Δύναμη, Ψυχραιμία και Θετική Προσμονή!
Με εκτίμηση,
Γώνη Μούκα
Σύμβουλος Ανάπτυξης
Ανθρώπινου Δυναμικού
